آموزش زبان آلمانی ( داستان قسمت اول)

Es war einmal eine stolze Teekanne, stolz auf ihr Porzellan, stolz auf ihre lange Tülle, stolz auf ihren breiten Henkel; sie hatte etwas vorne an und hinten an, den Henkel hinten, die Tülle vorn, und davon sprach sie; aber sie sprach nicht von ihrem Deckel, der war zerbrochen, der war gekittet, der hatte einen Fehler, und von seinen Fehlern spricht man nicht gerne, das tun die andern genug. Tassen, Sahnekännchen und Zuckerdose, das ganze Teegeschirr würden wohl mehr an die Gebrechlichkeit des Deckels denken und von der sprechen als von dem guten Henkel und der ausgezeichneten Tülle, das wußte die Teekanne.

زمانی قوری چای مغروری به این خاطر که از جنس چینی بود و لوله بلند و دسته پهنی داشت فخر می فروخت.

او از لوله ای که در قسمت جلو و دسته ای که در پشت سرش داشت، تعریف می کرد ،اما اشاره ای به در خود نمی کرد چون درش ترک دار و بند زده و پر از عیب بود ، ما از کاستی های خود حرفی نمی زنیم ،دیگران اینکار را انجام می دهند.

فنجانها ، ظرف سرشیر، جام شکر ،در واقع همه سرویس چایخوری به عیوب در قوری فکر می کردند و بیش از اینکه درباره دسته سالم و لوله منحصر به فرد قوری صحبت کنند در باره در قوری حرف می زدند. قوری اینرا می دانست.

 "Ich kenne sie!" sagte sie zu sich selber. "Ich kenne auch wohl meine Mängel, und ich erkenne sie, darin liegt meine Demut, meine Bescheidenheit, Mängel haben wir alle, aber man hat doch auch Begabung. Die Tassen erhielten einen Henkel, die Zuckerdose einen Deckel, und ich erhielt noch ein Ding voraus, das sie niemals erhalten, ich erhielt eine Tülle, die Macht mich zur Königin auf dem Teetisch. Der Zuckerschale und dem Sahnekännchen ward es vergönnt, die Dienerinnen des Wohlgeschmacks zu sein, aber ich bin die Gebende, die Herrschende, ich verbreite den Segen unter der durstenden Menschheit; in meinem Innern werden die chinesischen Blätter mit dem kochenden geschmacklosen Wasser verbunden."

 با خودش می گفت:"من اینها را می دانم و همینطور از عیب خودم خبر دارم.

ما همه کاستی هایی داریم و در عین حال خاصیتی . فنجانها یک دسته دارند، جام شکر یک در دارد در حالیکه من هر دوی آنها را دارم و علاوه بر آن چیزی اضافه تر هم دارم چیزی که آنها هرگز نمی توانند داشته باشند . من یک لوله دارم و آن من را ملکه میز چای می کند. جام شکر و ظرف سرشیر اجازه دارند که به دوشیزگان خوش خوراک سرویس بدهند اما من بر همه آنها ارجحیت دارم.

من برکت را به تشنگان ارزانی می دارم برگهای چای درون من به آب جوشان و بیمزه ، طعم و بو میدهند."

All dies sagte die Teekanne in ihrer unternehmenden Jugendzeit. Sie stand auf dem gedeckten Tisch, sie wurde von der feinsten Hand erhoben: aber die feinste Hand war ungeschickt, die Teekanne fiel, die Tülle brach ab, der Henkel brach ab, der Deckel ist nicht wert, darüber zu reden; es ist genug von ihm geredet. Die Teekanne lag ohnmächtig auf dem Fußboden; das kochende Wasser lief heraus. Es war ein schwerer Schlag, den sie erhielt, und das Schwerste war, daß sie lachten; sie lachten über sie und nicht über die ungeschickte Hand. "Die Erinnerung kann ich nicht loswerden!" sagte die Teekanne, wenn sie sich später ihren Lebenslauf erzählte. "Ich wurde Invalide genannt, in eine Ecke gestellt und tags darauf an eine Frau fortgeschenkt, die um Küchenabfall bettelte; ich sank in Armut hinab, stand zwecklos, innerlich wie äußerlich; aber da, wie ich so stand, begann mein besseres Leben; man ist das eine und wird ein ganz anderes.

 قوری چای زمانی که در اوج جوانی و تازگی بود اینگونه حرف میزد، او روی میز چای آماده شده برای چای قرار داشت و خوش تراشترین دست او را بلند می کرد.

اما دست ظریف ، ناشی بود.قوری افتاد و دسته و لوله اش شکست.در قوری ارزشی نداشت تا درباره اش صحبتی شود؛پیش از این در باره اش صحبت شده بود.

قوری پخش زمین شد در حالیکه آب جوش از آن به بیرون میریخت.

شوک بزرگی بهش داده شده بود اما از همه سخت تر این بودکه همه به او میخندیدند و نه به دستهای لطیف آن ناشی.

بعدها وقتی قوری با خودش راجع به زندگی گذشته اش حرف میزد گفت:"هرگز نخواهم توانست آن را فراموش کنم.آنها مرا بی مصرف خواندند و گوشه ای انداختند و روز بعد به زنی که برای گدایی غذا آمده بود دادند.

من به درون فقر پرت(من در فقر غرق) شده بودم و بیرون و درون آنجا بی صدا بود.اما از زمانی که آنجا رفتم زندگی بهتری برایم شروع شد.

هر چیز که خار آید روزی به کار آید.

 Es wurde Erde in mich gelegt; das heißt für eine Teekanne, begraben zu werden; aber in die Erde wurde eine Blumenzwiebel gelegt; wer sie hineinlegte, wer sie gab, das weiß ich nicht; gegeben wurde sie, ein Ersatz für die chinesischen Blätter und das kochende Wasser, ein Ersatz für den abgebrochenen Henkel und die Tülle. Und die Zwiebel lag in der Erde, die Zwiebel lag in mir; sie wurde mein Herz, mein lebendes Herz; ein solches hatte ich früher nie gehabt. Es war Leben in mir, es war Kraft, viel Kraft; der Puls schlug, die Zwiebel trieb Keime; es war, wie um zersprengt zu werden von Gedanken und Gefühlen; sie brachen auf in einer Blüte; ich sah sie, ich trug sie, ich vergaß mich selber in ihrer Herrlichkeit; gesegnet ist es, sich selber in anderen zu vergessen! Sie sagte mir nicht Dank; sie dachte nicht an mich - sie wurde bewundert und gepriesen.

 آنها در من خاک ریختند و این همان کاری بود که با هر قوری دیگری که مثل من شکسته انجام می دهند.اما در این خاک پیاز گلی کاشتند.من کسی را که خاک در من ریخت و گل را در من کاشت نمی شناسم. به جای برگهای چای ، آب جوش و دسته و لوله شکسته ، در آنجا چیزی کاشته شده بود.پیاز گل درون من در خاک دراز کشیده بود و به قلب من ،قلب تپنده من ، چیزی که تا آن موقع نداشتم تبدیل می شد.زندگی ،قدرت و توانایی در من وجود داشت.نبضم می تپید. پیاز گل جوانه زد و گلی شکفته شد.من قبل از خودش او را دیدم ومحو زیبایی او شدم و این موهبتی است که یک نفر خودش را بخاطر دیگران فراموش کند.

او از من قدردانی نکرد و حتی به من فکر نکرد.همه از دیدن او لذت می بردند و او را تحسین می کردند.

Ich war froh darüber, wie mußte sie es da sein! Eines Tages hörte ich, daß gesagt wurde, sie verdiene einen besseren Topf. Man schlug mich mitten entzwei; das tat gewaltig weh, aber die Blume kam in einen besseren Topf - und ich wurde in den Hof hinausgeworfen - liege da als ein alter Scherben - aber ich habe die Erinnerung, die kann ich nicht verlieren."

این مرا خوشحال می کرد،چه چیزی می توانست مرا از این خوشنود تر کند؟ روزی شنیدم که آنها می گفتند این گل لیافت گلدان بهتری را دارد.آنها من را به دو تکه شکستند ،واقعا دردناک بود، وگل در گلدان بهتری گزارده شد؛آنگاه آنها مرا به حیاط پرتاب کردند درست مثل یک تکه سفال شکسته کهنه.اما من خاطراتم را دارم که هرگز از دست نمی دهم.

منبع : myquran